Vandaag zijn wel in het Kids House in Ho Chi Minh geweest. Jeroen en ik ondersteunen dit initiatief al een paar jaar en we wilden het zo graag een keer zien, dat we onze vakantie er omheen gebouwd hebben en vandaag – op mijn 64e verjaardag – hebben bezocht.
In de ochtend waren we eerst eerst naar Benteng market geweest. Een overdekte markt, maar je moet niet denken dat dit te vergelijken is met de Markthal in Rotterdam. Het is een grote markt waar van alles te koop is van voedsel, tot kleding, tot snuisterijen en souvenirs. Mensen die mij langer kennen weten dat ik altijd gelakte nagels heb en ik had dan ook in mijn gedachten om nagellak voor de meisjes mee te nemen, want meisjes zijn meisjes ongeacht waar ter wereld ze geboren zijn.
Nu is nagellak niet echt een eerste levensbehoefte, maar een stukje fun is ook belangrijk in het leven. Daarna naar de book-en-art street. Onderwijs is overal ter wereld belangrijk, maar zeker in Vietnam. En waar loop je dan tegenaan…. het “dagboek van Anne Frank” vertaald in het Vietnamees, maar ook “Alleen op de wereld” en “Le Petite Prince” boeken die ik in mijn jeugd prachtig vond. Daarna nog wat cake-jes gehaald en met een taxi (kost hier bijna niets) naar district 3, waar het kindertehuis ligt.
D Het was even zoeken naar het juiste huisnummer, maar met behulp van een Vietnamese Amerikaan (of Amerikaanse Vietnamees) vonden we het juiste pand. In het huis waren op dat moment 2 vrouwen – de moeder en degene die voor het eten voor de kinderen zorgt en we zagen 4 kinderen. Later bleken er boven nog een aantal kinderen een middagslaapje aan het doen te zijn. In totaal een stuk of 12 kinderen onder de 12 jaar waren thuis. De oudere kinderen waren naar school, want de middelbare school is ook op zaterdag.
Eerste indruk was – alles erg basic, maar wel schoon, ook de kinderen. De kinderen, net uit hun middagslaapje, waren eerst wat afstandelijk, wat natuurlijk heel begrijpelijk is. Wie zijn nu weer die vreemde mensen, geen idee waarom die hier zijn en ze hebben natuurlijk ook allemaal een verleden wat wij niet kunnen bevatten. Moeizame communicatie want ook de moeder van het tehuis spreekt nauwelijks Engels.
De “supervisor” werd gebeld en die kwam er aan. Toestemming gevraagd voor de nagellak en dat mocht. En dan blijkt dat je geen taal nodigt hebt om te communiceren, want kinderen zijn overal ter wereld gelijk. Het ijs was gebroken en binnen een mum van tijd was ik nagels aan het lakken en als je dan ineens een klein handje op je blote bovenarm voelt en een kus op je wang, staat je hart bijna stil.
De boeken werden vooral door de leiding goed ontvangen en….. door een meisje, die zich losmaakte van de “nagellakgroep” en ging lezen. Dit viel ook Jeroen op. “Er is er altijd eentje die niet gaat spelen, maar gaat lezen” zei hij, refererend aan zichzelf op diezelfde leeftijd.
Zoals eerder gezegd hadden wij ons van tevoren opgeven zodat vastgelegd was dat we zouden komen. Wat ik niet wist is dat dat inclusief geboortedatum was en de foto’s spreken voor zich. Met een klein beetje fantasie hoor je ze “happy birthday” zingen.
Dan ga je op een gegeven moment ook weer weg. Van alle meisjes krijg je een dikke knuffel en Jeroen een
“high five”. Als dan het meest gereserveerde meisje je hand pakt en met je meeloopt naar de weg om een taxi aan te houden en je nogmaals een knuffel krijgt, snapt denk ik iedereen waarom dit mijn meest bijzondere verjaardag ooit was.
Mieke Dekker
