Lieve Sponsors,
12 januari ben ik samen met mijn vader mee gegaan naar 1 van de 2-jaarlijkse bezoeken aan het kids-house in Ho Chi Minh City. Tijdens dit bezoek worden de financiën besproken, hoe het individueel met elk kind gaat en, natuurlijk, tijd met de kinderen doorgebracht. Voordat we naar het huis zijn gegaan hebben we eerst anderhalve winkelkar vol met snoep gekocht voor de kinderen.
De kids krijgen niet vaak dit soort verrassingen, dus het is altijd leuk om ze op deze manier in het zonnetje te zetten.
Tijdens de bespreking werd al snel duidelijk dat de kinderen het super goed doen. De moeder van het huis vertelde vol trots dat elk meisje in het huis erop vooruit is gegaan op school in verhouding tot het jaar daarvoor. De moeder maakt zich hier dan ook hard voor en ze ziet goed in hoe belangrijk dit is om een mooie toekomst te creëren.
Voor mij was het heel duidelijk te zien dat de moeder over de kinderen praatte alsof het d’r eigen kinderen waren, zo behandeld ze elk meisje en dit zijn er inmiddels aardig wat geweest. Zo vertelde ze ook dat er een meisje twee jaar geleden was aangekomen in het huis waarvan de oma zei dat ze mentaal niet stabiel was en dat het nodig was voor haar om anti depressiva te slikken. Door deze pillen presteerde ze slecht op school en ging ze moeilijk mee op sociaal gebied. De moeder besloot om haar van de anti depressiva te halen omdat ze van mening is dat ze het niet nodig had. Nu blijkt dat ze de allerhoogste cijfers heeft van de klas en ze heeft veel vriendinnen, zit ze goed in d’r vel.
Verder was Sao ook aanwezig. Sao is een van de eerste meisjes die in het Kids-House heeft gewoond, en ze is nu twee jaar weg. Ze is nog steeds heel erg betrokken en helpt nog vaak mee in het huis, ze geeft ook aan alle jongere kinderen vrijwillig bijles. Ze zou verder ook nooit een bezoek van mijn vader missen, ze is altijd aanwezig. Hierom is ze dit keer ook bij de vergadering mee gevraagd, wat voor haar een supergrote eer was en haar veel waardering gaf om als volwassen persoon gezien te worden. Dit verdient zo ook, ze gaat namelijk ook over drie maanden afstuderen in “”Hospitality. We zijn super trots op Sao.
Daarnaast werd er verteld wat de kinderen nog meer doen. Zo doen ze allemaal mee aan “Green Sunday. Dit is één zondag in de maand waar ze allemaal in hun omgeving afval gaan opruimen voor het milieu. Ook gaan ze mensen aanspreken en vertellen waarom het slecht is, om te voorkomen dat sommigen mensen afval op straat gaan gooien. Verder komen er elke week vrijwilligers en ‘die geven Koreaanse les. Maar, waar voor mij de meeste vooruitgang was te zien was het Engels. Het was mogelijk om met een groot gedeelte van de meisjes een volledig gesprek te voeren, iets was 3 jaar geleden echt onmogelijk was.
Het is duidelijk te zien dat de Engelse lessen die ze elke vrijdag en zondag krijgen heel erg helpen.
Voor mij was het weer zo bijzonder om langs te mogen komen. Het is zo mooi om te zien hoe al deze meisjes hun tweede kans met beide handen aangrijpen en er alles aan doen om het beste uit hun leven te halen. Ze zijn allemaal zo dank-baar en blij, terwijl ze allemaal vreselijke dingen hebben mee gemaakt. Het zijn stuk voor stuk strijders en een ware inspiratie. Het is voor mij een eer om met zo’n grote groep mensen de mogelijkheid op een mooi leven te bieden aan deze meisjes, want dat verdienen ze. Hopelijk kunnen we dit nog heel lang blijven doen, en zoveel mogelijk meisjes een toekomst bieden.
Nina van Opdorp
